Na een week rust, in een hotel bovenop de berg, weg van de wereld en omgeven door alleen maar bergtoppen…….na een week skiën, lekker eten, goed gezelschap en veel slaap voelden we ons als herboren en aangesterkt.
We keerden uitgerust terug naar huis…..we konden er weer tegenaan!

Na een redelijk voorspoedige thuisreis kwamen we aan. Daar, in huis, troffen we een ravage aan: alles overhoop, kastinhoud op de grond, bedden omvergetrokken…kortom ingebroken. En natuurlijk ook het nodige weg. G….de G…..de G…..de G….. en nog wat lelijke scheldwoorden meer.
In alle rompslomp nadien – politie, sporenonderzoek, opruimen, nieuwe spullen kopen, lijst voor verzekering maken etc etc – lieten we natuurlijk onze gedachten ook regelmatig uitgaan naar die K-lui die dit hadden gedaan. Wat ze bezielde….met hun poten aan andermans spullen zitten… etc. etc. .

In al die hectiek en heftige emoties probeerde ik desalniettemin rustig te blijven, in contact met mezelf en niet – alleen maar – in haat te vervallen. Het is zó makkelijk: boos worden op de lui die dit hebben veroorzaakt. En ze het allerslechtste toewensen. En er is ook aanleiding voor.
Maar ik ben óók moeder en wil mijn zoon het goede voorbeeld geven. En ik ben óók al jaren aan het oefenen in leven in mededogen. Dat is makkelijker wanneer je mensen ontmoet waarbij je spontaan mededogen voelt. Het wordt een stuk moeilijker als je woede of haat voelt opkomen, zoals in dit geval. Een mooi artikel hierover stuurde een studiegenootje mij. Heather Plett schrijft hierin, over de mensen die de aanslagen in Parijs hebben gepleegd:
“Extending compassion does not mean that I need to agree with them or justify their actions, but it means that I have to dare to open my heart enough to see the hurt that turned them into the people they are.”
Dat is al een hele stap. Sommige wijzen gaan zelfs nog een stap verder, en geven aan dat werkelijk verlichte geesten mededogen voelen gelijkelijk voor iedereen: voor daders, voor slachtoffers, voor toekijkers. Maar ook hetzelfde mededogen voor grote daders zoals mensen die aanslagen plegen en kleine daders, zoals bv. kruimeldieven. Zonder onderscheid, zonder oordeel….

Ik heb nog een hele weg te gaan.

Wat me al goed lukt, is om al redelijk snel te denken “gelukkig ben ik die lui niet” in dit geval dus de inbrekers. Want nog naarder dan dat er bij je ingebroken wordt, lijkt me inbreker te zijn. Ik ben er niet jaloers op en zou niet willen ruilen. Dit helpt al een stuk om uit de haat te blijven, maar het is natuurlijk nog wel vanuit een soort arrogantie: ik ben beter dan zij.

Een stukje verder kwam ik, doordat we naar de top 2000 luisterden, waarin een berichtje werd voorgelezen dat mijn zoontje prachtig vond. Naar aanleiding van het nummer van Queen ‘This must be heaven’– had iemand geschreven: “Dat zou toch geweldig zijn: hemel op aarde, voor iedereen, voor altijd. Geweldig! Iets mooiers kan ik me niet wensen”. Ik had het gehoord, maar een beetje pathetisch gevonden. Maar mijn zoontje herhaalde de woorden, hij vond ze zó mooi. En in 1 x kon ik het koppelen aan de inbrekers.
Het was wel duidelijk dat zij geen vrede op aarde ervoeren, want dan zouden ze niet hoeven in te breken. En als je zelf geen vrede op aarde voelt, kun je ook niet bijdragen aan andermans vrede op aarde, integendeel, dan breng je vaak extra schade toe, zoals ook in dit geval.

En dat kon ik wél voelen in mededogen – én in herkenning. Want hoe lastig is het om te leven in vrede. Om niet af en toe een gevoel van onvrede, onrecht of onrechtvaardigheid te voelen, en vanuit dat gevoel jezelf en anderen schade toe te brengen, of te willen brengen.
Ik heb nog een hele weg te gaan….maar ik zie hierbij het begin van het pad liggen.
Míjn volgende stap naar mededogen ligt voor mij in het beoefenen van een gevoel van vrede op aarde. Niet dat ik geen woede, frustratie, afgunst etc. meer zal voelen. Vast niet. Maar als ik het voel, kan ik het misschien eerder herkennen en zien als een soort ‘huisvredebreuk’: ik ben een aanslag aan het doen op míjn gevoel van vrede op aarde, en daarmee ook op andermans gevoel van vrede op aarde. En misschien kan ik er dan af en toe mee stoppen….